Hepimizin içinde bir çocuk var, hepimiz bir zamanlar çocuktuk, öyle ya da böyle bazen mutlu bazen hüzünlü çocuklar…
Hayat herkese adil davranmayabiliyor, haksızlıkta edebiliyor çoğunlukla. Kimini güzel bir ortamın içine hazır gönderirken, kimine mücadele edebilmesi için zorlu ortamlar seçiyor. Hiç kimse ama hiç kimse kendi hayatını seçerek gelmiyor bu dünyaya, bu nedenle insanları ne kimliği, ne dini, ne de sosyoekonomik koşulları ile yargılayabiliriz. Yargılayamayız çünkü içine doğduğun yer sadece kader planı, kişisel bir seçim değil. Hayat boyunca seçimlerinden büyümek, gelişmek ve hayatına anlam katmak sadece sana ait bir süreç hepsi bu…
Hayat zor, hayat acımasız, hayat zorlu bir yol ama bu yolda içimizdeki çocuğumuzu kaybettiğimizde tüm zorluklar daha da zorlaşıyor, çünkü bizim aslında yol göstericimiz bir zamanlar çocukluğumuzdaki yaşananlardır…
Bizler hangi koşullarda yaşadığımızı seçemediğimiz gibi, çocukken olmayan korunma araçlarını zamanla öğreniyoruz, bu zaman diliminde başımıza her gelen olay, hadise, yaşanmışlıklar tamamen irademiz dışında şans eseri gelişiyor, müdahale edip karşı koyma gibi bir gücümüz olmuyor ve tüm bunlar yetişkin hayatlarımızı olumlu ya da olumsuz yönde etki altına alıyor. Hayatımızdaki tüm zorlanmalar genellikle çocukluğumuzda ya da ergenliğimizde yaşadığımız olaylarla çok ilintili.
Her mecrada sürekli karşınıza şöyle bir söylem çıkar, önce kendini sev… Evet kendini sev elbette ama nereden başlamalı? Temel soru bu? Nasıl seveceğim? Kendimi sevmem için ne yapmalıyım?
Soruların cevabı çocuğunda gizli!, Senin çocuğunda…O ne istiyor? Bak bakalım senin o masum çocuğun ne istiyor? Kendini sevebilmen için önce kendi çocuğunu, çocukluğunu sevmen gerekir. Doğrusuyla yanlışıyla, hatasıyla ona sarılman gerekir, belki de affetmen. Sen, seni sen yapan çocuğunu görmezden gelip sürekli kendini suçladığın sürece, ne kendini ne başkalarını sevebileceksin, bunları yapabilmen için o içindeki küçük masum ve birçok şeye anlam veremeyen, yönlendirmelerle şekillenen o sen kişisi, fark et! ve kendine gel! Ona tutun ona sarıl, onu sev ve onu affet…
Kaybettiğin çocuğunu geri al ve onu sadece sevme, ona aşık ol ! Ancak o sana sevgiyi tekrar hatırlatacak ve birçok güzel duyguyu…
Sevgiyle Kalın…