O ışığı gördüm gözlerinde
Ama öyle bir anlık bakışta gördüm
Ama öyle güneşi karartacak büyüklükte.
Belki 14’lüydü belki 15
Ne kalpağı uygundu ne setresi,
Hepsi biraz boldu biraz döklümlü.
Omzuna taktığı tüfenkin sapı toprağa sürtünüyordu.
Toprak ona uzak değildi zaten.
Ruhunu gökler çağırırken, bedenini katacaktı toprağa,
Belki yarın belki yarından da yakın.
Bir cebinde kardeşi Ali için topladığı dünkü Anzak baskınından kalan boş kovanlar vardı.
Ali severdi öyle şeyleri.
Diğer cebinde ise içinde mektup bulunan küçük bir Kur’an vardı.
İlk durdukları yerde eklemeliydi mektuba, o kurşunları Ali’ye versinler diye.
Zira nasip olurda içerse şehadet şerbetini ailesine gönderilecek bir mektubu vardı bir de boş kovanları…
Sen mektubunu yaz çocuk!
Destanlarda seni…
Hep Seni Yazsın Destanlar
İslam’ın kalan son kalesini yıkıp,
Ezansız Kur’ansız bırakmak isterler.
Gencecik ve körpe dimağlara akıp,
Boynumuza haçları takmak isterler.
Kalmamıştır gözünde fer, Çanakkale.
Sancağı tutan son nefer, Çanakkale.
Batının ağzından damlayan salyalar,
Marmara değil dünyayı kirletmekte.
Yıllardır büyüttüğü korkunç hülyalar,
Döktüğü gözyaşlarını büyütmekte.
Saçları al kınalı yar, Çanakkale.
Her karışı kanlı diyar, Çanakkale.
On dördünde geldi Tokatlı Hüseyin,
Köyün haylazı, anasının canıydı.
Düşerken çelik mermiler sabahleyin,
Onun güvendiği tek güç imanıydı.
Boğazından canlar akan, Çanakkale.
Yaslı türküler bırakan, Çanakkale.
Çelik kesemedi Türk’ün imanını.
Gemilerle doldu Marmara’nın dibi
Terk etti her biri Biga limanını.
Ve gittiler hem de geldikleri gibi.
Kahraman evlatların var, Çanakkale.
Zulmün önündeki duvar, Çanakkale.
Sadece sekiz metre ötede düşman,
Onlar da duyuyorlardı her tekbiri.
Ölmeyi emretmişti bir kez komutan
Savaşmayı düşünmemişti hiçbiri.
Şimdi toprak oldu erler, Çanakkale.
Senden de vefa beklerler, Çanakkale.
Artık güneş Çanakkale’den doğsun,
Toprağında büyüsün özgür fidanlar.
İmanın ve hakkın gücü zulmü boğsun,
Çarpılsın paraya ve güce tapanlar.
Seni kahramanlar anlar, Çanakkale.
Hep seni yazsın destanlar, Çanakkale.
