Meral Asya Durmaz yazdı...
Kötünün iyisi, iki kötü arasında daha hafif…
Her anın insana sadece bir sonraki anın seçeneğini sunduğunu düşününce…
Kaybolursun ihtimaller denizinde…
Belki de yepyeni bir düşüncenin duruyorsun başlangıç noktasında!
Hiç düşündün mü…
Tez edilemez bir miras değil…
Bugün var olan hiç bir düşünce, felsefe, ideoloji…
***
Sayfa sayfa okursun istersen öykünü, tüm acıları içindeki, sevinçleri, endişeleri, mutluluğu, hazzı…
Yudum yudum tüm duyguları tadarak…
Red edersin istersen onu okumayı…
Hayatı “öğreniyorum” diyerek keşfedebilirsin…
“Öğrendim” diyerek değil…
Hissetmediğin bir hayatı yaşadığın ve buna razı olduğun için sahte olarak…
***
Gerçek beni ortaya çıkarmak yerine içindeki seni…
İnatla olmadığın birine benzemeye çalıştığın için…
Kendi içinde gizlidir aşkın tanımında…
Kalbini düşüncelerle doldurursan…
Kurduğun cümleler beyninde model oluşturur…
Aşkı da o modelin içine hapsedersin…
***
An gelir…
Zihnin karanlık odasında sanki içeri bir ışık süzülür ve
Zihnindeki bir kilit çözülür…
Sen artık bir eşiktesin…
Fark edersin ki…
Ya içeri, Ya dışarı…
Bir karar vermelisin!
***
Hayallerin gülümser tam karşında…
Mükemmelliğiyle ulaşılmamış olanın…
Vazgeçeceklerinse dolanıp dururlar etrafında…
Alışmış olmanın, tanıyor olmanın güvencesiyle…
Eşikte yaşamak insanı yorar…
Gerçekse, yaşadığın sürece hayat…
***
Uyandığında onun için farklıdır sona eren bir düşten…
Diyebilir misin?
Kim tahmin edebilir, kime hangi rolün verildiğini…
Herkes farklı tarzlar kullansa da, farklı çatıların altında yaşasa da…
Herkes sadece kendini ifade etmeye çalışır…
Kim bilebilir yürüdüğün yolda ne kadar ilerlediğini?
Belki de en çok zorlayan şeylerden biri, insanın hayatı boyunca…
***
Esir düşmek kendi düşüncelerine…
Aslında sımsıkı bağlayan zincirler olduğunu fark edememek…
Beynindeki zincirler mi…
Eşikteki düşüncen mi…
