En zor şey birini sevmek değil, insanın kendini sevmesidir. Asıl zor olan iyi ve kötü huylarına, yaptığı hatalara rağmen insanın kendini kucaklayabilmesidir.

Bazı insanlar kendilerini otuz yaşındayken, bazıları kırk, bazıları elli yaşında sevmeye ve değer vermeye başlarlar. Bazılarıysa kendini ne olursa olsun bir türlü sevemezler. 

İnsanın kendini fark etmesi, kendiyle yüzleşmesi kadar zordur. 

Kendini sevmeyen insanlar başkalarının sevgisiyle ayakta dururlar. 

Sevildiklerini hissettiklerinde kendilerini fazlasıyla atik, mutlu, eşsiz, huzurlu hissederler. 

Karşı taraftan gelen en ufak kötü duygu ve hoş olmayan davranış karşısında da etki altında kalıp kendilerini değersiz hissetmeye başlarlar. 

Devamlı ilgi görme ihtiyacı hissederler. 

Yalnızlık en büyük kâbuslarıdır. 

Bir insan sevmediği biriyle vakit geçirirken ne hissediyorsa kendini sevmeyen insanda yalnızken genelde aynı duyguları hisseder. Çünkü sevmediği kişiyle yani sevemediği kendiyle baş başa kalmak ruhunu daraltır.

Böyle insanların etrafında hep menfaatçi insanlar vardır. Onları sömürüp sonrada sevgisini lütfeden insanlar…

Kendilerini seven insanlar kötü olaylar ve olumsuz duygular karşısında psikolojik olarak daha güçlüdürler. Bu davranış biçimi onları vazgeçilmez kılar. 

İnsanlar sevgisini fazlasıyla veren kişilerden değil, kendini seven ve değerini bilip sınırlarını koruyabilen insanlardan vazgeçemezler. 

Bu tarz insanlar rahatlıkla karşı taraftan gidebilecekleri için kaybedilme korkusuyla hep elde tutulmaya çalışılan taraftır.

Sevgilerimle…

Mail: [email protected]